Beste milieu(on)bewuste lezer
Beste politicus
Ik zou u vandaag graag wat meer vertellen over ‘de jongeren’. Ik ben Eva, ik ben 20 jaar. De jongeren, hoor ik er nog bij of val ik er net buiten? Als het gaat over ‘Youth for Climate’, voel ik me er alleszins wel deel van.
En omdat er zoveel over ons gezegd wordt, wil ik ook graag eens iets zeggen. Aan u.
Ik heb met open mond de actualiteit, de publieke en politieke opinie gevolgd de afgelopen dagen. Het belerend vingertje stak prangend in mijn rug. Wanneer ik op tv hoor zeggen “ze zijn naïef, dat is niet erg, dat mag, maar ze zijn het wel,” dan stroomt kwaad bloed tot in de tippen van mijn tenen.
Ik ben niet dom en ik ben niet naïef, toch bedankt voor uw deskundige mening.
“Mijn oren suizen van de negatieve commentaren, de veralgemeningen, de banaliseringen. Ook door politici.”
Reden van deze uitspraak? Jongeren die tijdens de ‘Youth for Climate’ mars in Brussel een mondmasker droegen omdat de lucht in de steden vervuild is “terwijl de luchtkwaliteit erop vooruit gaat, maar dat weten die jongeren blijbaar niet.”
Hoewel ik die vooruitgang betwist, is dat niet mijn frustratiepunt. Mijn vraag is: Gaat het daarover? Moet alles wat elke geïnterviewde jongere daar zegt puur feitelijk waar zijn? Wanneer politici of onafhankelijke activisten onwaarheden vertellen op de televisie en sociale media, doet het er voor de verzuurde publieke opinie niet toe, zolang ze maar hard genoeg roepen. Maar wanneer de jeugd roept moet elk woord daar op die donderdag in Brussel tot op de letter correct zijn. Anders mag je er zeker van zijn dat ze op hun woorden worden gepakt en dat hun boodschap niks meer betekent. Of over hoe we totaal en massaal naast de kwestie praten.
Mijn oren suizen van de negatieve commentaren, de veralgemeningen, de banaliseringen. Ook door politici. Mijn betoog betreft dan ook specifiek die mensen met het belerend vingertje aan de ene hand en de andere overal waar mogelijk behalve in eigen boezem.
“Als u zo pretendeert een voorbeeld te zijn in woorden, kan u dat dan ook zijn in daden?”
Wel, beter wetende volwassene, als u zo pretendeert een voorbeeld te zijn in woorden, kan u dat dan ook zijn in daden? Ik ken meer jongeren dan volwassenen die vegetariër zijn. Niet omdat ze niet graag eens een sappige hamburger eten, maar omdat ze maar al te goed beseffen dat de vleesindustrie zorgt voor een gigantische ecologische voetafdruk. Ik ken meer jongeren dan volwassenen die hun kleren in tweedehandswinkels kopen. Dat dat absoluut in de mode is vandaag, is mooi meegenomen, maar laten we niet vergeten dat dat ook een heel bewuste keuze kan zijn. Ik ken genoeg jongeren die het zinloos vinden hun rijbewijs te halen of die het rijden verleren. Niet omdat ze er te lui voor zijn, maar omdat ze alles met het openbaar vervoer of met de fiets doen. Ik ken jongeren die op woensdagmiddag vrijwillig afval gaan rapen in onze stad, ik ken ze echt en persoonlijk, ze zijn geen ‘hoax’.
Ik wil niet zeggen dat al die jongeren die donderdag spijbelden voor het klimaat zelf ecologisch leven. Er zullen ertussen zitten die een dagje Brussel verkiezen boven een dagje school. Maar vaak wordt vergeten dat jongeren ook hun idealen hebben – probeer maar eens een puber uit bed te krijgen om ‘brossen voor de bossen’ te gaan scanderen in de regen als ze eigenlijk niet wakker liggen van het klimaat. Achter zo’n activisme zit wel degelijk een oprechte bezorgdheid. Misschien niet bij iedereen, maar scheer mij en mijn vrienden alsjeblieft niet over dezelfde kam.
Diegenen die naar Brussel gaan voor een dagje vrij haal je er zo uit. Het zijn die jongeren die nog uit plastieken flesjes drinken, die zes keer per jaar het vliegtuig nemen, hun afval achterlaten op festivals of hun blikjes in de gracht. Maar het zijn ook die jongeren die een enorm pijnpunt blootleggen: wij tonen aan waarom het zo belangrijk is te worden onderwezen over milieu en duurzaam leven. Iets wat vandaag veel te weinig gebeurt. Want eerlijk, als je er echt iets over wil weten moet je er zelf naar opzoek gaan. Als dat met pakweg wiskunde ook zo zou zijn, dan zou niemand nog de maaltafels kennen.
“Ik klop ik graag op de deur van de overheid: informeer ons! Vertel ons het hele klimaatverhaal!”
Kunnen we de schuld alsjeblieft niet in de schoenen schuiven van zij die hun best doen? Wanneer een leerkracht op school het hoofdstuk over, ik zeg maar iets, de tweede wereldoorlog niet behandelt, en de leerlingen daardoor de eindtermen niet halen, komt de directeur niet voor de klas staan prediken dat de jongeren zich maar beter hadden moeten informeren. Dan wordt er op de deur van de leraar geklopt om te zeggen dat hij dat hoofdstuk in de lessen moet opnemen. In dit geval klop ik graag op de deur van de overheid: informeer ons! Vertel ons het hele klimaatverhaal! Ik herhaal, als u zo graag het voorbeeld wil zijn, neem die taak dan serieus.
En naïviteit, wat is dat dan? Een gebrek aan kennis? Ja, dan zijn er naïeve jongeren op de klimaatmars. En ja, dan zijn volwassenen dat niet, of minder. Maar naïviteit kan ook worden bekeken als een gebrek aan wilskracht. Een gebrek aan engagement en enthousiasme, een opgeven nog voor de strijd gestreden is. Dat deze jongeren geen stemrecht hebben betekent niet dat ze geen stem hebben. Je stem laten horen wanneer het systeem suggereert dat die niet waardig genoeg is, is dat niet net heel krachtig? Is naïviteit dan niet het minimaliseren van die 35.000 jongeren door te zeggen dat het ‘maar kinderen’ zijn? Is naïviteit dan niet het niet-ondertekenen van een klimaatpact twee dagen nadat 75.000 mensen je gevraagd hebben dit wel te doen?
Ons wordt verweten dat we passief zijn, gekluisterd aan onze smartphones. Dat we geen waarden en normen meer kennen en dat het ons allemaal niks kan schelen. Maar wanneer we onze mond opentrekken, laten zien dat het ons wel kan schelen en een signaal de wereld in sturen, dan weten de volwassenen wel beter. Ik ben het beu de mond te worden gesnoerd. Ik ben het beu om optimisme te zien afgeschilderd worden als naïviteit. Want “het leven is geen ponykamp. En de jongeren die dat nog geloven, die kunnen we maar beter negeren. Verstand komt met de jaren”, zeggen ze dan. Als gezuurpruim de prijs is die we betalen voor verstand, dan blijf ik liever nog wat langer onverstandig.
“Ik heb geleerd dat het beter is om samen te werken, dan om tegen te werken.”
Ik denk dat we heel veel kunnen leren van volwassenen, echt waar, maar laten we ze ook niet overschatten. Wat ik in mijn jonge volwassenheid al heb ontdekt over volwassen zijn, is dat verstand niet altijd komt met de jaren. Of toch niet met tonnen. Dat je het altijd al een beetje had. Dat het uiteindelijk altijd voor iedereen een stukje tasten in het duister blijft en dat mijn waarheid daarom even waardevol is als die van u. Maar ook dat het beter is om samen te werken, dan om tegen te werken. Zo zie je het bij de ouders die mee knutselen aan borden en slogans en de scholen die hun scholieren steunen in hun engagement.
Ik zou daarom ook willen vragen ons serieus te nemen wanneer we ons zorgen maken over onze toekomst.
Ik zou willen vragen om te stoppen met rond de pot draaien, te stoppen met welles-nietes, waar-onwaar. Dan kunnen we het eindelijk eens over de essentie hebben: het klimaat en de opwarming ervan.
Ik zou willen vragen om te stoppen met rond de pot te beslissen. Ik merk iets wat kan lijken op beweging, er worden door de politici – of toch die met het verstand op de juiste plaats – voorzichtige uitspraken gedaan in de goede richting. Maar laat dit alsjeblieft niet zijn om ons te ‘pleasen’. Gebruik die 75.000 mensen niet gewoon als stemmenarsenaal, om onze bezorgdheid na 26 mei weer onder het economisch tapijt te vegen. Laat dit geen wind zijn die weer overwaait, maar een storm die het beleid definitief een andere richting uitblaast. Beste politicus, 35.000 jongeren, 70.000 Belgen kloppen vandaag aan uw deur, open ze! Hak knopen door! Beslis! Durf! Stel grenzen aan grote industriëlen en bedrijven, evenals aan onszelf, maar beloon ons ook als we het goed doen. Neem de touwtjes in handen. Het wordt nu echt wel tijd.
“Beste politicus, 35.000 jongeren, 70.000 Belgen kloppen vandaag aan uw deur, open ze!”
En ik zou willen vragen om te stoppen met rond de pot te leven. Dat begint bij jezelf, bij kleine dingen zoals plastieken zakjes weigeren, een drinkbus kopen, streekproducten eten, minderen in vlees, eens de fiets nemen in plaats van de auto, de verwarming een graadje lager… Ook voor jullie, protesterende jongeren, zet je woorden om in daden. It’s the little things in life! En blijf protesteren, blijf kloppen op die deur tot je knokels er paarsblauw van zien. Jullie zijn zo bangelijk goed bezig!
Zelf zit ik niet meer in het middelbaar, maar ook toen al schreef ik een spreekbeurt over klimaatopwarming. Die van Greta Thunberg bereikte de hele wereld en 35.000 jongeren gaven hun spreekbeurt afgelopen donderdagen in Brussel. Alsjeblieft, geef ons deze keer niet gewoon punten op 10 om het daarna bij de rest van de toetsen te klasseren. Maar luister ook eens naar de inhoud. Want, beste lezer, beste politici, wij zijn niet dom. En eigenlijk hebben we zelfs best veel met jullie gemeen. Te beginnen zijn wij hier ook maar gewoon op deze aardige bol, en we zouden er net als u graag nog een tijdje blijven. Zullen we er maar samen proberen het beste van te maken dan?
Milieuvriendelijk groetjes
Van een naïeve (?) jongere
Of jongvolwassene
U kiest maar, ik weet het zelf ook niet.
Schrijf je reactie